psychofizyczny problem

psychofizyczny problem,

filoz. nazwa nadawana zagadnieniu wzajemnego stosunku duszy i ciała lub wzajemnego stosunku zjawisk psychicznych i fizycznych;

problem ten, rozpatrywany od starożytności, stanowił jeden z głównych przedmiotów sporów ontologicznych. W filozofii XVI–XVIII w. spór o wzajemny stosunek zjawisk psychicznych i fizycznych nabrał znaczenia dla rozwiązania całokształtu problematyki ontologicznej i toczył się głównie między zwolennikami materialistycznego monizmu, którzy odrzucali istnienie duszy i mówili jedynie o świadomości rozpatrywanej jako pewna właściwość lub czynność mózgu i interpretowanej mechanistycznie (Th. Hobbes, J. La Mettrie, P.H. Holbach), a obrońcami różnych odmian dualizmu, który występował w postaci interakcjonizmu, zakładającego wzajemne oddziaływanie zjawisk fizycznych i psychicznych (m.in. R. Descartes, A. Geulincx, N. Malebranche, G.W. Leibniz) oraz paralelizmu psychofizycznego, zakładającego równoczesne występowanie tych dwóch rodzajów zjawisk bez ich wzajemnego oddziaływania (G.Th. Fechner, W. Wundt, E.B. Titchener).