psychologia ekonomiczna

psychologia ekonomiczna,

psychol. dział psychologii zajmujący się związkami między procesami psychicznymi zachodzącymi w umyśle jednostki a jej zachowaniami ekonomicznymi.

Problematyka wchodząca w obszar zainteresowań p.e. była poruszana w ramach zarówno psychologii, jak i ekonomii od zarania tych nauk; jako jeden z pierwszych, użył terminu „psychologia ekonomiczna” fr. socjolog G. de Tarde (1902); w wieku XX p.e. wyodrębniła się w osobną dyscyplinę. Do znanych koncepcji powstałych w obrębie p.e. należą m.in. koncepcja siły motywacji do pracy V.H. Vrooma (1964) oraz koncepcja oczekiwań w zakresie zachowań konsumenckich G. Katony (1975); do procesów psychicznych najbardziej zwracających do tej pory uwagę p.e. należy m.in. percepcja różnych zjawisk ekon., np. zmian cen, podejmowanego ryzyka lub rokowań na temat pomyślności rozwoju sytuacji gosp.; p.e. zajmuje się uwarunkowaniami psychicznymi podejmowania pracy, zarówno w roli pracownika najemnego, jak i w roli samodzielnego przedsiębiorcy; wiele uwagi poświęca się sile motywacji; wg Vrooma zależy ona od 3 czynników: atrakcyjności nagród za podejmowany wysiłek, percepcji związku między podejmowanym wysiłkiem a otrzymaniem nagród, przekonaniem jednostki o możliwości wykonania przez nią zadania, które daje możliwość otrzymania nagrody.