psychofarmakoterapia
 
Encyklopedia PWN
psychofarmakoterapia
[gr. psychḗ ‘dusza’, phármakon ‘lekarstwo’, therapeía ‘leczenie’],
metoda leczenia zaburzeń psychicznych polegająca na podawaniu leków o działaniu psychotropowym, które działając w ośrodkowym układzie nerwowym, zmieniają jego czynność i wywierają wpływ leczn., tzn. powodują ustępowanie zaburzeń psychicznych.
Różne leki wywierające pośredni i mało specyficzny wpływ na stan psychiczny były znane od dawna, rozwój psychofarmakoterapii rozpoczął się od wprowadzenia 1952 do lecznictwa chloropromazyny; w psychofarmakoterapii są wykorzystywane leki przeciwpsychotyczne (neuroleptyki), przeciwdepresyjne, normotymiczne (stabilizujące nastrój), przeciwlękowe (anksjolityczne, trankwilizujące), nasenne, prokognitywne (nootropowe).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia