reaktywne zaburzenia

reaktywne zaburzenia,

med. psychogenne zaburzenia psychiczne powstające jako wyraz reakcji na aktualnie trudną sytuację, stanowiącą uraz psychiczny;

siła urazu zdolnego wywołać zaburzenia reaktywne jest odwrotnie proporcjonalna do dojrzałości (odporności) osobowości chorego; wystąpienie zaburzeń reaktywnych wiąże się czasowo i treściowo z sytuacją urazową, a czas trwania zależy od czasu trwania urazu; nawracanie urazów może, w przypadku mało odpornej osobowości, powodować nawroty zaburzeń w tej samej lub innej postaci. Uwaga chorych zawsze silnie koncentruje się na przeżywanym urazie, którego znaczenie odbija się, czasem tylko symbolicznie, w postaci i nasileniu objawów. Większość zaburzeń reaktywnych ma postać krótkotrwałego wystąpienia objawów typowych dla nerwic lub zbliżonych do depresji bądź dysforii; rzadsze są głębsze zaburzenia reaktywne o charakterze psychoz reaktywnych, w których chory traci zdolność realist. oceny sytuacji i swego stanu. Trwałe ustąpienie zaburzeń reaktywnych zależy od możliwości wypracowania dojrzalszych mechanizmów obronnych, pozwalających na przezwyciężenie trudności bez uruchamiania zaburzeń. W leczeniu dominuje psychoterapia; w psychozach reaktywnych jest zwykle konieczne wykorzystanie psychofarmakoterapii.