paralelizm psychofizyczny,
w szerszym znaczeniu — stanowisko w sporze filoz. o wzajemny związek duszy i ciała (tzw. problem psychofiz.).
paralelizm psychofizyczny
Encyklopedia PWN
Paralelizm psychofizyczny uznaje, że dusza i ciało współistnieją w człowieku na zasadzie harmonijnej współodpowiedniości (ale nie współzależności); paralelizm psychofizyczny formułowano od XVII w. w nawiązaniu do dualizmu kartezjańskiego; w węższym znaczeniu — teoria G.Th. Fechnera, rozpowszechniona wśród psychologów w końcu XIX i pocz. XX w., głosząca, że zjawiska psychiczne i fiz. tworzą 2 równoległe, ściśle sobie odpowiadające szeregi zjawisk: każdemu zjawisku psychicznemu odpowiada określony bodziec fiz., toteż mierząc bodźce, mierzy się (pośrednio) odpowiadające im treści świadomości; wariantem teorii paralelizmu psychofizycznego była koncepcja paralelizmu psychofizjol., w myśl której jednakowym procesom w korze mózgowej, pośrednio w całym układzie nerwowym i dalej w całym organizmie, można przyporządkować biegnące równolegle procesy psychiczne.
