okazjonalizm
 
Encyklopedia PWN
okazjonalizm
[łac. occasio ‘sposobność’],
filoz. doktryna filoz.-teologiczna, głoszona w XVII w. przez część zwolenników kartezjanizmu (A. Geulincx, G. de Cordemoy, L. de La Forge, N. Malebranche, J. Clauberg), wg której wzajemne oddziaływanie 2 sfer rzeczywistości — materii i ducha, jest niemożliwe a jednoczesność zmian, które w nich zachodzą, jest rezultatem interwencji Boga, który „przy okazji” zmiany w sferze ducha powoduje zmianę w sferze materii, i odwrotnie;
okazjonalizm stanowiąc próbę rozwiązania problemu wynikającego z kartezjańskiego dualizmu antropologicznego, wyraził się ostatecznie w zanegowaniu jakiejkolwiek rzeczywistej przyczynowości poza Bogiem.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia