okazjonalizm
filoz. doktryna filoz.-teologiczna, głoszona w XVII w. przez część zwolenników kartezjanizmu (A. Geulincx, G. de Cordemoy, L. de La Forge, N. Malebranche, J. Clauberg), wg której wzajemne oddziaływanie 2 sfer rzeczywistości — materii i ducha, jest niemożliwe a jednoczesność zmian, które w nich zachodzą, jest rezultatem interwencji Boga, który „przy okazji” zmiany w sferze ducha powoduje zmianę w sferze materii, i odwrotnie;
[łac. occasio ‘sposobność’],