Wundt 
, ur. 16 VIII 1832, Neckarau k. Mannheim, zm. 31 VIII 1920, Grossbothen k. Lipska,
niem. fizjolog, psycholog i filozof.
[wunt]
Wilhelm , ur. 16 VIII 1832, Neckarau k. Mannheim, zm. 31 VIII 1920, Grossbothen k. Lipska,
Wundt Wilhelm
Encyklopedia PWN
Od 1864 profesor uniwersytetu w Heidelbergu, od 1875 — uniw. w Lipsku; 1879 zał. na uniwersytecie w Lipsku pierwsze laboratorium psychologii eksperymentalnej — rok jego powstania przyjmuje się za datę narodzin psychologii jako samodzielnej dyscypliny nauk.; w pracowni tej Wundt rozwijał badania z zakresu psychofizyki i psychofizjologii; kształciło się w niej wielu późniejszych badaczy, pionierów psychologii empirycznej. Psychologię Wundta uważał za naukę o zjawiskach świadomości (dostępnych w tzw. doświadczeniu wewn.), które należy badać w powiązaniu z działającymi na organizm podnietami fiz. i towarzyszącymi reakcjami fizjologicznymi. W teorii nie wykraczał poza paralelizm psychofizyczny i asocjacjonizm, uzupełniony koncepcjami „syntezy twórczej” i apercepcji pojmowanej jako szczególny przejaw działania woli, którą uważał za gł. czynnik sprawczy życia psychicznego. Podstawowym dziełem Wundta z zakresu psychologii jest praca Grundzüge der physiologischen Psychologie (1873–74); wydał także obszerne kompendia z zakresu filozofii, logiki, etyki; był pionierem w dziedzinie psychologii języka oraz etnopsychologii, której poświęcił 10-tomowe dzieło Völkerpsychologie (1911–20).
