harmoniczna
Encyklopedia PWN
figuracja
muz. kształtowanie linii melodycznej (melodia), wykorzystujące dźwięki gamy diatonicznej lub chromatycznej (diatonika, chromatyka), a także dźwięki tzw. akordów rozłożonych (czyli akordów rozłożonych na składniki), prowadzonych zazwyczaj w drobnych i równych wartościach rytmicznych;
[łac.],
flażolet
muz.:
[fr.],
harmonia
muz.:
[gr., ‘zgodność dźwięków, kształtów’],
homofonia
muz. rodzaj techniki kompozytorskiej, a także rodzaj faktury muz., którego istotą jest priorytet jednej melodii (najczęściej w głosie najwyższym) w stosunku do akompaniamentu harmonicznego (akordy, figuracje), w przeciwieństwie do polifonii;
[gr.],
kadencja doskonała, autentyczna kadencja,
muz. formuła harmoniczna oparta na następstwie akordów dominantowego i tonicznego.
magnetofon
urządzenie do zapisywania (rejestracji) na taśmie magnet. (magnetyczny zapis) i odczytywania z niej sygnału fonicznego (dźwięku przetworzonego na sygnał elektr.);
[gr.],
