polifonia
 
Encyklopedia PWN
polifonia
[gr.],
muz. rodzaj faktury wynikający z występowania w utworze kilku niezależnych, lecz skoordynowanych ze sobą linii melodycznych, w przeciwieństwie do homofonii; także technika kompozytorska polegająca na prowadzeniu, zgodnie z regułami kontrapunktu, jednocześnie 2 lub więcej linii melodycznych.
Najbardziej kunsztowne rodzaje polifonii: imitacyjna (kanon) i fugowana, oparta na kontrapunktowaniu tematu przedstawionego w jednym głosie przez pozostałe głosy (fuga). Najstarsza jest technika cantus firmus, powstała w średniowieczu (organum); technika linearnego prowadzenia 4–5 głosów, oparta na systemie skal modalnych, rozwinęła się w renesansie; w baroku polifonia była regulowana prawami harmoniki systemu dur-moll; ten typ polifonii osiągnął szczyt rozwoju w twórczości J.S. Bacha; polifonia odżyła pod wpływem tendencji neoklasycznych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia