imitacja
muz. środek techniki polifonicznej (polifonia), polegający na powtórzeniu całości lub fragmentu melodii jednego głosu przez głos drugi, podczas gdy głos pierwszy kontynuuje swoją linię melodyczną;
[łac.],
imitacja
Encyklopedia PWN
najczęściej stosowana jest imitacja 2–5-głosowa; gdy są imitowane jednocześnie 2, 3, 4 melodie, powstaje imitacja podwójna, potrójna, poczwórna; głos imitujący może wejść w unisonie, oktawie, kwincie i kwarcie (fuga) lub innym interwale; rodzaje imitacji ścisłej: imitacja prosta, z zachowaniem interwałów i wartości rytmicznych, imitacja w odwróceniu (inwersja), w ruchu retrogradalnym (rak), w augmentacji (powiększenie wartości rytmicznych) i dyminucji (pomniejszenie wartości rytmicznych); imitacja swobodna dopuszcza zmiany interwałowe i rytmiczne nie regulowane określonymi zasadami. Imitacja jest stosowana w muzyce różnych kultur; w muzyce eur. znana od XII w.; stała się podstawą form imitacyjnych (kanon, motet, fuga) i przeimitowanych (XVI–XVII w.), w których poszczególne odcinki rozpoczynały się imitacjami; imitację stosuje się też w dodekafonii.
