harmoniczna

Encyklopedia PWN

[gr.],

fiz., muz. dźwięk prosty (harmoniczny) o jednej częst., uzyskiwany np. w chwilę po pobudzeniu widełek strojowych, także jeden z tzw. t. górnych, harmonicznych lub składowych dźwięku, czyli alikwotów;

tonacja

[łac. < gr.],

muz. podstawa melodyczno-harmoniczna utworu w systemie dur-moll, wyznaczona przez związki funkcyjne między dźwiękami i akordami danej gamy durowej lub molowej;

Afryka. Muzyka.

akcent

[łac. accentus ‘przyśpiew’],

muz. wyróżnienie dźwięku lub współbrzmienia w przebiegu muz., gł. przez głośniejsze wykonanie (akcent dynamiczny, w notacji muz. zaznaczany np. sf, sfz, >), nadanie mu większej wartości rytmicznej, wydłużenie go (akcent rytmiczny) lub przez umieszczenie w wyższym rejestrze (akcent meliczny)

alikwoty

[łac. aliquot ‘kilka’],

tony harmoniczne, tony górne, tony składowe, przytony,

fiz., muz. sinusoidalne tony składowe dźwięku słyszalnego o drganiu okresowym;

antycypacja

[łac. anticipare ‘poprzedzać’],

muz. zjawisko harmoniczne, pojawiający się w akordzie obcy dźwięk, który jest składnikiem następnego akordu.

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>