dydaktyczny
Encyklopedia PWN
litew. poeta, pastor luterański;
całokształt wiedzy teoret. i praktycznej, dotyczącej drewna jako surowca i materiału oraz zagadnień techn.-ekon. związanych z jego konserwacją i modyfikacją, technologią obróbki i przetwarzania oraz gosp. zastosowaniem;
dydaktyzm
lit. kategoria teoretycznoliteracka oznaczająca jedną z podstawowych zasad twórczych (obok zasady estetycznej, poznawczej itp.) kształtujących literaturę, określających jej cele, środki, funkcje, koncepcję świata (np. „świat jako szkoła”), autora i adresata.
[gr. didaktikós ‘dający się nauczyć’ < didáskō ‘uczę’],
dysleksja
[gr. dys˜ ‘nie˜’, ‘źle’, léxis ‘wyraz’]:
dziekan
naukozn. współcześnie, na eur. uniwersytetach profesor lub inny samodzielny pracownik nauk.-dydaktyczny (docent, doktor habilitowany), kierujący wydziałem w szkole wyższej, wybierany przez radę wydziału;
[łac. decanus ‘dziesiętnik’],
