dysleksja
[gr. dys˜ ‘nie˜’, ‘źle’, léxis ‘wyraz’]:
dysleksja
Encyklopedia PWN
1) utrata już opanowanej umiejętności czytania, najczęściej u osób dorosłych wskutek uszkodzenia mózgu, określana jako dysleksja nabyta bądź traumatyczna; łagodna postać całkowitej utraty umiejętności czytania aleksja;
2) specyficzne trudności w uczeniu się czytania i pisania u dzieci pojawiające się od początku nauki szkolnej, określane jako dysleksja rozwojowa, występujące pomimo normalnego poziomu inteligencji, braku zaniedbania środowiskowego i dydaktycznego oraz schorzeń neurologicznych; często towarzyszą jej trudności w pisaniu (dysgrafia); u dzieci z dyslekcją rozwojową zwykle stwierdza się zaburzenia percepcji wzrokowej, słuchowej, integracji percepcyjno-motorycznej, lateralizacji, niekiedy także zaburzenia mowy, uwagi i pamięci; pierwotną przyczynę dyslekcji rozwojowej wielu badaczy upatruje w zakłóceniach rozwoju ośrodkowego układu nerwowego; nie wyklucza się roli czynnika genetycznego (dziedziczenia) oraz emocjonalnego w patogenezie dyslekcji rozwojowej; współcześnie przeważa pogląd, że dysleksja rozwojowa nie jest zjawiskiem jednorodnym, zarówno pod względem objawowym, jak i etiologicznym; dziecko z dyslekcją rozwojową wymaga specjalistycznej terapii psychol.-pedag., w toku której w większości przypadków uzyskuje się znaczną poprawę funkcjonowania.
