drzewnictwo,
całokształt wiedzy teoret. i praktycznej, dotyczącej drewna jako surowca i materiału oraz zagadnień techn.-ekon. związanych z jego konserwacją i modyfikacją, technologią obróbki i przetwarzania oraz gosp. zastosowaniem;
drzewnictwo
Encyklopedia PWN
w szerszym znaczeniu również dziedzina gospodarki, której gł. celem jest kompleksowe wykorzystanie drewna dostarczanego przez leśnictwo, a także jego przerób w poszczególnych działach przemysłu drzewnego. Podstawowe działy drzewnictwa stanowią: nauka o drewnie, ochrona drewna, obróbka i obrabiarki do drewna, technologia mech., fizykochemiczna i chem. drewna oraz ekonomika drzewnictwa. Drzewnictwo zaczęło się rozwijać w XVIII w.; badania teoret. z drzewnictwa zapoczątkował G. Buffon rozprawą zamieszczoną (1779) w jego Histoire naturelle; pionierami w dziedzinie drzewnictwa byli też H.L. Duhamel du Monceau, autor m.in. traktatu o konserwacji drewna (1780), oraz J.P. Chevandier i G. Wertheim, autorzy pracy o właściwościach mech. drewna (1848). Do najważniejszych prac z zakresu drzewnictwa w XIX w. należą publikacje H. Nördlingera, J. Bauschingera, L. Tetmajera; 1902–14 G. Janka oprac. metodyczne podstawy badania drewna, które przyczyniły się do dynamicznego rozwoju nauk. w dziedzinie drzewnictwa po I wojnie świat., gł. w Europie i Ameryce Północnej; stanowiły one podstawę szybkiego rozwoju przemysłu drzewnego, a zwłaszcza przemysłu tworzyw drzewnych i chem. obróbki drewna. W Polsce początek kształtowania się i rozwój drzewnictwa przypada na okres międzywojenny (wydz. leśne SGGW, Politechniki Lwow., Uniw. Poznańskiego); po II wojnie świat. dydaktyczne i nauk. zagadnienia drzewnictwa były rozwijane na oddziałach, a następnie wydziałach technologii drewna SGGW i Akad. Roln. w Poznaniu, w Inst. Technologii Drewna w Poznaniu i Inst. Celulozowo-Papierniczym w Łodzi oraz w wielu placówkach nauk.-badawczych resortów: budownictwa, górnictwa i przemysłu, komunikacji; od 1967 działa Kom. Technologii Drewna PAN.
