dielektrykach
Encyklopedia PWN
fiz. klasa ciał stałych o oporze elektrycznym właściwym pośrednim między oporem dielektryków i metali, zawierającym się w granicach 107–10–6 Ω · m;
fiz. zlokalizowany stan elektronowy w ciele stałym (półprzewodniku lub dielektryku), związany z atomem domieszki lub defektem struktury krystalicznej, mogący wychwycić elektron (pułapka elektronowa) lub dziurę (pułapka dziurowa) odpowiednio z pasma przewodnictwa lub pasma walencyjnego.
fiz. wielkość charakteryzująca polaryzację elektronową (polaryzacja dielektryka) 1 mola substancji w polu elektromagnetycznym: 
(M — masa molowa substancji, ρ — gęstość, n — współczynnik załamania);
(M — masa molowa substancji, ρ — gęstość, n — współczynnik załamania);
Röntgen, Roentgen, Wilhelm Conrad 
, ur. 27 III 1845, Lennep (obecnie część m. Remscheid), zm. 10 II 1923, Monachium,
fizyk niemiecki.
, ur. 27 III 1845, Lennep (obecnie część m. Remscheid), zm. 10 II 1923, Monachium,
rutyl
minerał, najtrwalsza odmiana polimorficzna ditlenku tytanu TiO2;
[łac.],
siarki heksafluorek, SF6,
związek nieorganiczny, gaz;
