dielektrykach
Encyklopedia PWN
fiz. wielkość charakteryzująca zdolność cząsteczki (atomu) do deformacji rozkładu jej ładunków w zewn. polu elektr. (polaryzacja dielektryka);
związki org., chlorowe pochodne bifenylu, o wzorze ogólnym C12H10 - nCln, gdzie n = 1–10 (zwykle 3 lub 8), od mono- do perchlorobifenyli — łącznie 209 izomerów;
sowiecki fizyk teoretyk;