chromatyczne

Encyklopedia PWN

obiektyw
[łac.],
układ opt. (gł. soczewkowy, ale też zwierciadlany lub soczewkowo-zwierciadlany) tworzący odwrócony rzeczywisty obraz przedmiotu;
wady układów optycznych przejawiające się w tym, że otrzymane za ich pomocą obrazy optyczne (lub ich elementy) są nieostre, zniekształcone lub zabarwione;
alteracja
[łac. alteratio ‘zmiana’],
muz. w systemie dur-moll chromatyczne podwyższenie lub obniżenie dźwięku melodii (także składnika akordu), będącego stopniem skali diatonicznej;
apochromat
[gr. apó ‘od’, chrṓma, ˜atos ‘barwa’],
układ opt. (obiektyw, okular), w którym dzięki zastosowaniu odpowiednio dobranych materiałów skorygowano aberrację chromatyczną położenia dla 3 długości fal (achromat z dodatkową korekcją chromatyzmu wtórnego);
basso continuo
[b. kontịnuo; wł.] Wymowa,
bas cyfrowany, generałbas, b.c.,
muz. typ instrumentalnego towarzyszenia, stanowiącego harmoniczną podstawę utworu, stosowany we wszystkich gatunkach muzyki 1600–ok. 1750.
muz. pierwszy dźwięk (stopień) gamy C-dur (bez znaków chromatycznych) i gamy c-moll (z trzema bemolami), zarazem pierwszy dźwięk (stopień), od którego rozpoczyna się — jak przyjęto — skala diatoniczna (c, d, e, f, g, a, h);
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia