behawioralny
Encyklopedia PWN
biol. pierwszy całościowy, naukowy system ewolucyjny stworzony przez francuskiego biologa J.B. de Monet de Lamarcka (Filozofia zoologii 1809, wydanie polskie 1960).
metoda kształcenia odwołująca się do behawioralnej teorii uczenia się (behawioryzm);
ekon. w ścisłym znaczeniu teoria zachowań firmy w otoczeniu doskonale konkurencyjnym; w szerszym znaczeniu teorie przedsiębiorstwa, zakładające maksymalizację zysku jako cel, optymalizację decyzji (rachunek marginalny) jako metodę i neoklasyczne narzędzia analizy do badania produkcyjnych i rynkowych zachowań przedsiębiorstwa funkcjonującego w ramach rynku o różnym stopniu niedoskonałości (tzw. różnych strukturach rynku).
neurobiologia
zespół dyscyplin nauk. badających budowę, rozwój i czynności układu nerwowego człowieka i zwierząt.
[gr. neúron ‘nerw’, bíos ‘życie’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
neuroetologia
dział neurofizjologii zajmujący się nerwowymi podstawami zachowań badanych przez etologię, zwłaszcza związanych z instynktem (jak: mechanizmy wyzwalające, ośrodki popędowe, programy behawioralne);
[gr. neúron ‘nerw’, ḗthos ‘zwyczaj’, ‘obyczaj’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
biol. jedna z form konfliktowego zachowania się, zachowanie się nieadekwatne do behawioralnego kontekstu danego instynktu, jak np. grzebanie i dziobanie nieistniejących ziaren przez walczące koguty, także zachowania pochodzące z repertuaru pielęgnacji ciała (drapanie się, poprawianie włosów w zakłopotaniu);
