nauczanie programowane,
metoda kształcenia odwołująca się do behawioralnej teorii uczenia się (behawioryzm);
nauczanie programowane
Encyklopedia PWN
istotą nauczania jest sterowanie procesem uczenia się uczniów za pomocą tekstu programowanego (programu) czyli zbioru powiązanych ze sobą logicznie i merytorycznie jednostek informacji na określony temat, którego ekspozycji służą specjalne urządzenia (maszyny dydaktyczne) lub odpowiednio skonstruowane podręczniki; każda informacja kończy się zwykle pytaniem, na które trzeba odpowiedzieć, albo zawiera lukę, którą należy wypełnić, a wynik jest konfrontowany z prawidłową odpowiedzią; teoret. podstawy nauczania programowego oprac. w poł. lat 50. XX w. amer. psycholog B.F. Skinner.