behawioralny
Encyklopedia PWN
psychol. metoda psychoterapeutyczna, odwołująca się do zasad behawioryzmu, a zwłaszcza do teorii uczenia się, zmierzająca poprzez stosowanie wzmocnień pozytywnych (nagród) i negatywnych (kar) do zastąpienia uprzednio wyuczonych reakcji, będących przyczyną nieprzystosowania, reakcjami adekwatnymi umożliwiającymi poprawne funkcjonowanie społeczne.
specjacja
biol. proces powstawania nowych gatunków biologicznych, a w konsekwencji nowych linii ewolucyjnych;
[ang. < łac.],
zachowanie się zwierząt, behawior,
zool. jedno z podstawowych pojęć w naukach behawioralnych, np. etologia, psychologia zwierząt, ekologia behawioralna i socjobiologia, behawioryzm, a także ważne pojęcie w psychologii;
Skinner Burrhus Frederic , ur. 20 III 1904, Susquehanna (stan Nowy Jork), zm. 18 VIII 1990, Cambridge (stan Massachusetts),
amer. psycholog i filozof, wybitny przedstawiciel behawioryzmu.
socjobiologia
biol. jedna z biol. nauk behawioralnych, zajmująca się ukształtowanymi ewolucyjnie podstawami społ. zachowania się zwierząt, a także ludzi;
[łac.-gr.],
zool. powtarzające się identyczne lub prawie identyczne zespoły ruchów zwierząt;