woltamperometria

woltamperometria,

zespół metod elektrochem. (analiza elektrochemiczna) stosowanych w badaniach fizykochemicznych i w analizie chem., polegających na pomiarze zmian natężenia prądu płynącego przez elektrodę pracującą (wskaźnikową) i przeciwelektrodę związanych z zachodzącymi na granicy faz elektroda–roztwór reakcjami redukcji i utleniania.

Podstawą zastosowania w. w analizie chem. jest proporcjonalność natężenia prądu do stężenia substancji elektroaktywnej w roztworze. Elektrody wskaźnikowe stosowane w w. mogą mieć stałą lub zmienną powierzchnię, mogą być nieruchome lub ruchome względem roztworu; stosuje się elektrody z rtęci, metali szlachetnych lub materiałów węglowych (grafit, węgiel szklisty, pasta węglowa), niekiedy o powierzchni modyfikowanej (elektroda modyfikowana); dobór materiału elektrody zależy od zakresu potencjałów, w którym zachodzi badany proces elektrochemiczny. Kapiącą elektrodę rtęciową stosuje się w polarografii, która jest odmianą w. Wykorzystuje się wiele odmian w., pozwalających na oznaczanie bardzo małych stężeń analitów (np. 10⁻⁸ mol/dm³); szczególnie niskie stężenia (np. 10⁻¹⁰ mol/dm³) można oznaczać metodą inwersyjnej (stripingowej) w., polegającej na wstępnym elektrolitycznym wydzieleniu i zatężeniu oznaczanego składnika na elektrodzie i jego oznaczeniu po zmianie kierunku polaryzacji. Do metod woltamperometrycznych zalicza się chronopotencjometrię, a także amperometrię. Czujniki woltamperometryczne są stosowane w analitycznych metodach przepływowych lub jako detektory w chromatografii cieczowej.