polarografia
woltamperometria z liniową zmianą potencjału kapiącej elektrody rtęciowej (KER; elektrody rtęciowe);
[łac.-gr.],
polarografia
Encyklopedia PWN
metoda elektroanalityczna stosowana w badaniach fizykochemicznych i w analizie polarograficznej do oznaczania substancji ulegających redukcji i/lub utlenieniu na KER (elektrody rtęciowe) w zakresie potencjałów od ok. +0,4 do −1,8 V. Pomiar natężenia prądu w funkcji przyłożonego, liniowo zmieniającego się potencjału (p. stałoprądowa) rejestruje się w postaci krzywej polarograficznej — występują na niej tzw. fale przy wartościach potencjału, które odpowiadają zachodzącym procesom elektrodowym; natężenie prądu jest proporcjonalne do stężenia substancji elektroaktywnej, natomiast potencjał pozwala na identyfikację substancji. P. ma szerokie zastosowanie w badaniu reakcji związków org. i jonów nieorg. oraz kinetyki procesów elektrodowych i w analizie polarograficznej (umożliwia oznaczanie śladowych stężeń analitów — 10−5 mol/l, a niektóre odmiany nawet 10−7–10−8 mol/l). P. może być również stosowana do detekcji w chromatografii (chromatopolarografia). Twórcą p. jest czeski fizykochemik J. Heyrovský.
