chronopotencjometria

chronopotencjometria

[gr. chrónos ‘czas’, łac. potentia ‘możność’,‘siła’, gr. metréō ‘mierzę’],

zespół elektrochem. metod badawczych; polegających na rejestracji zmian w czasie potencjału elektrody wskaźnikowej (np. elektrody rtęciowej) podczas elektrolizy roztworu prowadzonej przy przepływie prądu o stałym natężeniu;

chronopotencjometrię stosuje się gł. do badania kinetyki i mechanizmu procesów elektrodowych, w analizie chem. — do oznaczania stężenia substancji elektroaktywnej (chronopotencjometria inwersyjna, dzięki wstępnemu zatężeniu składnika elektroaktywnego, umożlia bezpośrednie oznaczanie substancji o bardzo małych stężeniach, np. metali w próbkach biol., jak mocz, krew, w napojach i wodach, występujących tam w stężeniach 10^–8–10^–11 mol/l).