wahhabici
 
Encyklopedia PWN
wahhabici, wahhābiyyūn,
zwolennicy prądu odnowy religijnej w islamie, wahhabizmu.
Głoszą konieczność powrotu do „pierwotnej czystości” islamu oraz do prostoty i surowości w życiu prywatnym i publicznym; za jedyne podstawy wiary uznają Koran i hadisy (interpretowane dosłownie), wyznają ścisły monoteizm (sami zwali siebie muwahhidun ‘unitarianie’, podkreślając wiarę w jedność — arabskiego tauhid — Boga) i zwalczają mistycyzm muzułmański (sufizm), potępiając ludowy kult świętych i miejsc świętych (z wyjątkiem 2 sanktuariów islamu: Mekki z Al-Kabą i Medyny), zakazują używania alkoholu, tytoniu, gier hazardowych itp., opierają się na naukach najbardziej reakcyjnej szkoły prawa muzułmańskiego, hanbalizmie (hanbalici). Władcy arabscy z dynastii saudyjskiej przyjęli i rozpowszechnili wahhabizm, opierając się na zbrojnych oddziałach wahhabitów zorganizowanych w bractwa religijne (ichwan); wahhabici wyruszyli na świętą wojnę (dżihad) o ustanowienie państwa muzułmańskiego opartego na prawie islamu i 1932 utworzyli państwo Arabia Saudyjska, w którym wahhabizm jest obowiązującą doktryną. Do lat 90. ograniczali swą działalność do Arabii Saudyjskiej, później rozszerzyli ją na nowe tereny, głównie na Kaukazie i w byłych republikach ZSRR na Środkowym Wschodzie; finansowo wspierani przez Arabię Saudyjską, która ma na celu poszerzanie swych wpływów politycznych na nowe obszary islamu i zdobywanie ich dla tej formy fundamentalizmu muzułmańskiego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia