medycyna kosmiczna
 
Encyklopedia PWN
medycyna kosmiczna,
dziedzina medycyny zajmująca się problemami med. związanymi z pobytem człowieka w przestrzeni kosmicznej;
wyodrębniła się z medycyny lotn.; do zadań m.k. należą m.in.: badanie wpływu czynników lotu kosm. (przeciążenie, nieważkość i niedoważkość) na wydolność organizmu człowieka, analiza wpływu środowiska gazowego i mikroklimatu kabiny kosm. (niedotlenienie, zmiany ciśnienia itp.) na zachowanie astronautów i ich zdolność do pracy, wypracowanie metod postępowania i znalezienie środków wpływających na zmniejszenie niekorzystnych oddziaływań lotu kosm. na organizm ludzki, w tym m.in. badanie konsekwencji długotrwałego działania promieniowania jonizującego oraz określanie środków farmakologicznej osłony radiologicznej załóg statków kosm. przed jego negatywnymi skutkami, profilaktyka i leczenie stanów chorobowych w trakcie wykonywania lotu kosm., zminimalizowanie niebezpieczeństwa w sytuacjach awaryjnych, badanie czynników wpływających na zmianę rytmów biol. astronautów oraz roli czynników psychol. w lotach kosm., wypracowanie metod przygotowania astronautów do lotu kosm., form ćwiczeń uprawianych przez nich podczas lotu oraz sposobów adaptacji do warunków ziemskich po jego zakończeniu. Badania z zakresu m.k. prowadzi się w warunkach laboratoryjnych i polowych (w wirówkach, komorach niskich ciśnień, i in. symulatorach) oraz w statkach kosmicznych. Wyniki badań oraz praktycznych doświadczeń wskazują, że człowiek bez istotnej szkody dla zdrowia może przez długie okresy (np. rok na stacji Mir) przebywać i pracować w warunkach lotu kosm., a potem powrócić do warunków ziemskich. Głównymi ośr. nauk. w dziedzinie m.k. są: NASA w USA i Państw. Centrum Nauk. — Inst. Problemów Med.-Biol. w Rosji.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia