Salut

Salut,

seria 7 wysłanych przez ZSRR okołoziemskich stacji kosmicznych wykorzystywanych do prowadzenia badań medyczno-biologicznych (głównie badań wpływu warunków długotrwałego lotu kosmicznego na organizm ludzki), obserwacji astrofizycznych i geofizycznych badań atmosfery, a także obserwacji powierzchni Ziemi, eksperymentów technicznych oraz testów funkcjonowania urządzeń stacji i systemów łączenia ze statkami kosmicznymi na orbicie wokółziemskiej.

Zadania te były realizowane przez liczne ekspedycje załogowe dostarczane na stacje Salut w statkach typu Sojuz. Salut 1 (start 19 IV 1971) — pierwsza w historii orbitalna stacja kosmiczna, 24 IV 1971 nastąpiło pierwsze połączenie na orbicie stacji kosmicznej ze statkiem kosmicznym (Sojuz 10). Salut 2–Salut 5 (starty 1973–76) — stacje orbitalne pierwszej generacji. Salut 6 (start IX 1977) zapoczątkował etap eksploatacji stacji kosmicznych drugiej generacji, wyposażonych w zmodyfikowany układ cumowniczy, umożliwiający realizację równoczesnego połączenia na orbicie z dwoma statkami kosmicznymi (po raz pierwszy z Sojuzami 27 i 28), w tym także z bezzałogowymi statkami transportowymi Progress; wykorzystując Salut 6, zainicjowano loty kosmiczne załóg międzynarodowych. Salut 7 (start IV 1982) — ostatnia stacja kosmiczna tej serii, przyjmował astronautów do V 1986; ostatnia z załóg przebywających na Salut 7 dokonała przy użyciu statku Sojuz T-15 pierwszego w historii przelotu z jednej stacji orbitalnej (Mir) na drugą (Salut 7).