mannheimska szkoła
 
Encyklopedia PWN
mannheimska szkoła,
grupa kompozytorów i muzyków czeskich, niem. i wł., działających na dworze elektora Palatynatu Dolnego — od 1740 w Mannheimie, 1778–1800 w Monachium;
jej rozkwit przypadł na 1750–70; rozróżnia się 3 pokolenia kompozytorów sz.m. — do pierwszego należeli: F.X. Richter, J.V. Stamic, I.J. Holzbauer, do drugiego: C.G. Toeschi, F. Beck, A. Filtz, J.Ch. Cannabich, I. Fränzl, E. Eichner, W. Cramer, C. Stamitz, do trzeciego: J.A. Stamitz, F. Danzi, C.A. Cannabich; gł. dziedziną twórczości kompozytorów sz.m. była muzyka symfoniczna, rozwijająca się dzięki orkiestrze dworskiej, uznawanej wówczas za najlepszy zespół w Europie; kompozytorzy sz.m. stworzyli podstawy nowoczesnej faktury symfonicznej i instrumentacji (określili skład klas. zespołu orkiestrowego), wyeliminowali basso continuo, ustalili 4-częściowy cykl symfonii (allegro, część wolna, menuet, finał, zwykle w formie ronda), rozwinęli środki dynamiczne (crescendo) i artykulacyjne (legato, staccato, tremolo); ich twórczość wpłynęła na rozwój stylu klas. w muzyce.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia