chlorofile

chlorofile,

zielone barwniki fotosyntetyczne roślin i sinic (u bakterii zdolnych do fotosyntezy występuje bakteriochlorofil);

są to metaloporfiryny zbudowane z 5-pierścieniowej pochodnej porfiryny, tzw. feoporfiryny, oraz reszty alkoholu izoprenoinowego — fitolu; centralną pozycję w pierścieniu porfirynowym zajmuje atom magnezu; chlorofile są nierozpuszczalne w wodzie, lecz dobrze rozpuszczają się w rozpuszczalnikach organicznych; układ wiązań sprzężonych w cząsteczce chlorofilu umożliwia absorpcję światła w zakresie widzialnym, a główne pasma pochłaniania znajdują się w niebieskiej (420–460 nm) i czerwonej (650–700 nm) części widma; występuje wiele odmian chlorofilu, których różnice strukturalne powodują różnice w ich widmach absorpcyjnych; wszystkie fotosyntetyzujące organizmy eukariotyczne i sinice zawierają chlorofil a (C₅₅H₇₂O₅N₄Mg); występuje on m.in. w formach P700 i P800 (liczby oznaczają długość fali świetlnej, przy której występuje maksimum absorpcji); chlorofil b (C₅₅H₇₀O₆N₄Mg) występuje u roślin nasiennych, paprotników, mchów i glonów zielonych, natomiast chlorofil c — u brunatnic, a chlorofil d — u krasnorostów; chlorofile są zlokalizowane w błonach fotosyntetycznych (chloroplasty); pełnią funkcję centrów energetycznych zbierających energię świetlną lub są centrami reakcji fotochemicznych, chlorofil P700 stanowi centrum fotoukładu I (PSI), a chlorofil P680 — fotoukładu II (PSII).

Badania nad chlorofilem prowadzili m.in. L. Marchlewski i M. Nencki; H. Fischer 1935 ostatecznie wyjaśnił budowę cząsteczek chlorofilu a i b oraz dokonał ich syntezy.