bodziec
 
Encyklopedia PWN
bodziec, podnieta,
fizjol. zmiana środowiska zewnętrznego lub wewnętrznego organizmu, prowadząca do pobudzenia swoistego narządu odbiorczego — receptora;
ze względu na pochodzenie bodźce dzieli się na eksteroceptywne (pochodzące ze środowiska zewnętrznego), interoceptywne (pochodzące z wnętrza ustroju) i proprioceptywne (pochodzące z narządu ruchu), ze względu na rodzaj pobudzanych receptorów rozróżnia się bodźce: wzrokowe, słuchowe, węchowe, smakowe, dotykowe, termiczne, a ze względu na reakcję organizmu — bodźce: pokarmowe, seksualne, bólowe; w etologii i psychologii rozróżnia się tzw. bodźce-czynniki wywołujące reakcje o charakterze odruchów i bodźce-znaki, które nie wywołują bezpośrednio reakcji, lecz ją wyzwalają, stąd nazywane bodźcami wyzwalającymi (np. ucieczka zwierzęcia na widok sylwetki drapieżnego ptaka); szczególnym rodzajem bodźców-znaków są bodźce kluczowe, kończące lub zapoczątkowujące odpowiednie etapy zachowań instynktowych; bodźce, które wywołują reakcje zdeterminowane genetycznie, nazywają się bodźcami bezwarunkowymi, bodźce wywołujące reakcje nabyte, czyli wyuczone — bodźcami warunkowymi; działanie bodźców powoduje pobudzenie receptorów, w których powstają impulsy biegnące do ośrodków czuciowych, a stąd do ośrodków ruchowych lub wegetatywnych, które uruchamiają narządy wykonawcze (efektor).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia