bioklimatologia
nauka zajmująca się oceną klimatu danego miejsca geogr. (regionu, miejscowości) pod względem jego oddziaływania na organizm ludzki;
[gr. bíos ‘życie’, klíma, ˜atos ‘strefa’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
bioklimatologia
Encyklopedia PWN
dział klimatologii stosowanej (w literaturze często w znaczeniu bioklimatologii są stosowane terminy: klimatologia med., klimatologia uzdrowiskowa i biometeorologia lekarska). Bioklimatologia, posługując się opracowanymi przez biometeorologię, skalami odczuwalności warunków atmosferycznych przez organizm ludzki, ocenia bodźcowość warunków klim. (np. „pobudzający” dla organizmu charakter klimatu górskiego lub „oszczędzający” klimatu nizinnego), określa możliwości aklimatyzacji człowieka do warunków zmiennych w czasie i przestrzeni (klimatofizjologia), a także zajmuje się wykorzystaniem czynników klim. w celach leczn. i profilaktycznych (klimatoterapia). Zmianami jakości bodźców atmosferycznych, wynikającymi z przekształceń środowiska przyr. (w miastach, okręgach przem.) i pojawianiem się nowych bodźców, związanych z czynnikami wywierającymi ujemny wpływ na organizm ludzki (np. sztuczne źródła energii, zanieczyszczenia powietrza, hałas), zajmuje się bioklimatologia urbanistyczna; jej celem jest m.in. opracowanie metod optymalizacji warunków klim. przez wzmacnianie wpływu bodźców pozytywnych, a łagodzenie wpływu bodźców negatywnych; np. gromadzeniu się zanieczyszczeń w osiedlach miejskich można przeciwdziałać stosując odpowiedni (do rzeźby terenu) układ zabudowań i terenów zielonych, zapewniający właściwe „przewietrzanie” osiedli.
