biometeorologia
nauka zajmująca się badaniem wpływu warunków atmosferycznych na procesy przebiegające w żywych organizmach.
[gr. bíos ‘życie’, metéōros ‘unoszący się w powietrzu’, lógos ‘słowo’, ‘pojęcie’],
biometeorologia
Encyklopedia PWN
Rozróżnia się biometeorologię człowieka (lekarską), agrometeorologię; i zoometeorologię, przy czym dwie pierwsze dziedziny ze względu na ich znaczenie praktyczne są najintensywniej rozwijane. Warunki atmosferyczne działają na organizmy z różnym (w czasie i przestrzeni) natężeniem, stanowiąc dla nich bodźce o różnej intensywności, wywołujące reakcje zależne w dużej mierze od stopnia rozwoju organizmu. U najwyżej zorganizowanych gatunków obserwuje się procesy adaptacyjne w określonym zakresie wartości bodźca; jeśli bodziec jest zbyt silny lub długotrwały może dojść do zniesienia adaptacji, wystąpienia zaburzeń czynności ustroju, a nawet choroby. Bodźcem może być działanie jednego z czynników meteorol. (np. ciśnienia atmosferycznego, temperatury, promieniowania słonecznego, składu powietrza, wilgotności) lub zespołu tych czynników działających równocześnie. Badając reakcje organizmów na te bodźce i ich zdolności adaptacyjne, opracowuje się skale odczuwalności warunków atmosferycznych; do najlepiej zbadanych należą bodźce termiczne odgrywające zasadniczą rolę w procesach biol.; np. skalę odczuwania ciepła przez człowieka (tj. tzw. strefy komfortu i dyskomfortu termicznego) wyznacza się badając zachowanie organizmu ludzkiego w zależności od temperatury dla różnych wartości czynników chłodzących: wilgotności powietrza i siły wiatru. Skalę tę wykorzystuje się przy ocenie dowolnego miejsca lub regionu geogr. pod względem jego biol. oddziaływania na organizm człowieka (bioklimatologia). Biometeorologia bada również wpływ na organizmy żywe innych czynników, np. elektrycznych, mech., chemicznych.
