urbanistyczna
Encyklopedia PWN
dział akustyki architektonicznej zajmujący się rozchodzeniem się dźwięku na terenach zurbanizowanych z punktu widzenia ochrony przed hałasem (właściwe planowanie miast i osiedli z uwzględnieniem tras komunikacyjnych i obiektów przemysłowych).
urb. linia prosta stanowiąca trzon kompozycji przestrzennej miasta lub jego części;
bud. używana niekiedy nazwa barier architektonicznych w przestrzeniach zurbanizowanych.
miejski, rzadziej wiejski teren zabudowany,
urbanistyka
umiejętność budowy miast i kierowania ich rozwojem.
[łac. urbanus ‘miejski’],
stolica Polski i województwa mazowieckiego, pow. grodzki, na Nizinie Środkowomazowieckiej, obejmującej w granicach miasta część Kotliny Warszawskiej, Doliny Środkowej Wisły, Równiny Warszawskiej oraz krańce równin Wołomińskiej i Łowicko-Błońskiej, nad Wisłą (w obrębie miasta 28 km biegu rzeki); ośrodek aglomeracji warszawskiej.