antropologia filozoficzna
 
Encyklopedia PWN
antropologia filozoficzna,
dział filozofii zajmujący się człowiekiem.
Terminem antropologia, w znaczeniu filozoficznym posłużył się po raz pierwszy 1596 O. Casmann, który pojmował ją jako „naukę o dwoistej naturze człowieka”. Termin antropologia filozoficzna wprowadził w XX w. M. Scheler. Ze względu na szeroki zakres badań, antropologia filozoficzna wykazuje związki z wieloma innymi dyscyplinami naukowymi; jednocześnie każdy nurt filozofii zawiera w jakimś zakresie problematykę antropologii filozoficznej; uwidacznia się to zwłaszcza w filozofii renesansowej i oświeceniowej oraz we wszelkich odmianach humanizmu. Antropologia filozoficzna zajmuje się w szczególności zagadnieniami dotyczącymi miejsca i roli człowieka w rzeczywistości przyrodniczo-społecznej, powołania człowieka, sensu jego istnienia i działania, stosunku do wytworów własnych działań, do innych ludzi, społeczeństwa i historii, pojęcia osobowości, natury ludzkiej, istoty człowieczeństwa. Punktem wyjścia rozważań antropologii filozoficznej jest koncepcja istoty ludzkiej, określenie cech właściwych wyłącznie człowiekowi (np. rozumność, aktywność — w sensie tylko duchowym bądź też materialnym, konkretnym — zdolność do myślenia abstrakcyjnego i mowy, doznawania tzw. uczuć wyższych). Przykładem filozofii koncentrującej się na problemach antropologicznych jest egzystencjalizm.
Bibliografia
C.A. VAN PEURSEN Antropologia filozoficzna. Zarys problematyki, Warszawa 1971;
M.A. KRĄPIEC Ja-człowiek. Zarys antropologii filozoficznej, Lublin 1974;
G. BÖME Antropologia filozoficzna, Warszawa 1998.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia