antropologia teologiczna,
religiozn. syntetyczna, oparta na objawieniu, nauka o człowieku, uprawiana gł. w obrębie teologii chrześcijańskiej.
antropologia teologiczna
Encyklopedia PWN
Chrześcijańska a.t. analizuje objawienie Boże pod kątem: pochodzenia i natury człowieka, jego historii, celu, do którego on zmierza, jego powołania i wyniesienia do stanu nadprzyrodzonego, odrodzenia w Chrystusie i osiągnięcia wiekuistego celu poprzez życie wieczne. A.t. nie uzyskała jeszcze statusu odrębnej dyscypliny nauk. (jakkolwiek takie wysiłki były czynione przez różnych teologów). Współczesne próby syntetycznego ujęcia a.t. podejmowali w myśli katol. m.in. K. Rahner (a.t. skoncentrowana na historiozbawczej idei partnerstwa z Bogiem, pozostająca w ścisłym związku z chrystologią stanowiącą dla niej kryterium oraz najwyższą prawdę) i Th. de Chardin (a.t., w której świadomy siebie człowiek stanowi centrum ewolucji wszechświata zmierzającej ku Chrystusowi). W teologii protest. do najwybitniejszych antroplogów teologicznych należą: K. Barth (koncepcja a.t. zorientowanej chrystocentrycznie), E. Brunner (idea człowieka jako obrazu Bożego), P. Tillich, P. Wust i W. Pannenberg. W teologii prawosł. pierwszych prób systematyzacji gł. idei antropologicznych dokonano na przeł. XIX i XX w. Charakteryzuje je idea bogoczłowieczeństwa i przebóstwienia człowieka (m.in. A. Chomiakow, W. Sołowjow, L. Szestow, S. Frank, N. Bierdiajew, P. Evdokimov, V. Lossky, J. Meyendorff).
Bibliografia
W. Pannenberg Kim jest człowiek? Współczesna antropologia w świetle teologii, Paris 1978;
S. Grabska Człowiek wobec Trójcy Świętej, Warszawa 1990;
I. Bokwa Christologie als Anfang und Ende der Anthropologie. Über das gegenseitige Verhältnis zwischen Christologie und Anthropologie bei Karl Rahner, Frankfurt am Main 1990.
