Szwecja. Muzyka

Szwecja. Muzyka.

Do XVIII w. w Szwecji działali gł. muzycy cudzoziemscy; reakcją na wpływy obce była pod koniec XVIII w. twórczość poety i kompozytora C.M. Bellmana, w XIX w. — F.A. Berwalda; także twórczość zbieraczy pieśni lud.: J.F. Palma, O. Ählströma i A.F. Lindblada (kompozytora pieśni). Tendencje nar. w XIX w. reprezentowali: I. Hällström (twórca oper), I.A. Söderman, E. Sjögren, A. Hallén; tradycje nar. w XIX i XX w. kontynuowali: W.E. Stenhammar, H. Alfvén, C.N. Berg, E. Kallstenius, T. Rangström, K. Atterberg, G. Nystroem, H. Rosenberg oraz współcześnie działający: K.B. Blondahl, I. Lidholm, S.E. Bäck, D. Wirén; wśród kompozytorów awangardowych wyróżniają się: B. Hambraeus, R. Lindblat, Bo Nilsson; znakomitą śpiewaczką jest B. Nilsson. Ludowa muzyka szwedz. łączy cechy muzyki staroskand. z eur. (m.in. wpływy chorału protest.); charakterystyczne formy wielogłosowości w muzyce, gł. tanecznej, zachowały się na wyspie Gotlandia; do popularnych tańców należy polska oraz para tańców gonglar i skainklat; występują rytmy mazurkowe, walca i szota; duże znaczenie ma tryb molowy.