Portugalia. Muzyka

Portugalia. Muzyka.

W poł. XIII w. na dworze królów portugalskich pojawili się trubadurzy; w XVI w. tworzyli w Portugalii kompozytorzy z kręgu szkoły flamandzkiej (D. de Goes i M. Cardoso); rozkwit twórczości muz. nastąpił w XVII w. (przedstawiciele tzw. szkoły z Évory: M. Mendes, D. Lobo, F. de Magalhaes, J.L. Rebello); w XVIII w. wpływom wł. ulegała portugalska muzyka operowa (1733 pierwsza opera kompozytora portugalskiego F. de Almeidy La pazienza di Socrate) i instrumentalna (1721–29 na dworze król. w Lizbonie przebywał D. Scarlatti, na którego twórczości klawesynowej wzorował się J. de Seixas, zw. portugalskim Scarlattim); w następstwie trzęsienia ziemi 1755 uległy zniszczeniu m.in. zabytki muz. przechowywane w król. bibliotece w Lizbonie; na przeł. XVIII i XIX w. tworzył M. Portugal, kompozytor operowy, przełamujący wpływy wł., oraz symfonik J. Bomtempo, kontynuujący klas. styl J. Haydna; za twórcę szkoły nar. w muzyce portugalskiej jest uznawany J.V. da Motta, którego działalność sięga poł. XX w.; wśród innych kompozytorów portugalskich XX w. wybijają się: F. Branco, R. Coelho, F. de Freitas. Portugalska muzyka lud. wykazuje wiele zbieżności z muzyką hiszp. (tańce kołowe przy akompaniamencie śpiewu chóralnego, tzw. endeixas — pieśni opiewające zmarłych, fadó — elegijne pieśni wykonywane z towarzyszeniem gitar), także ze świecką i rel. muzyką średniow. (reminiscencje twórczości truwerów, romanza, oparcie muzyki na skalach kośc., elementy chorału gregoriańskiego, liczne pieśni rel.); występują formy wielogłosowości (m.in. fauxbourdon); popularnym tańcem jest fandango; wśród instrumentów: mandoliny, gitary, skrzypce, szałamaje, bębenki ręczne, brzękadła (trójkąt), z nowszych — akordeon.