Krajowa Rada Narodowa (KRN),
konspiracyjny organ władzy utworzony przez PPR w nocy z 31 XII 1943 na 1 I 1944 w Warszawie;
Krajowa Rada Narodowa
Encyklopedia PWN
w jej skład weszli przedstawiciele KC PPR oraz niewielkich grup politycznych: odłamu Robotniczej Partii Polskich Socjalistów, „Woli Ludu”; zorganizowana w celu przejęcia władzy państwowej w Polsce po wkroczeniu Armii Czerwonej na jej terytorium; odrzucała legalność organów polskiego państwa podziemnego oraz prezydenta i rządu RP na uchodźstwie; deklaracja programowa KRN postulowała walkę zbrojną z Niemcami, utworzenie rządu tymczasowego w kraju, przeprowadzenie reform społeczno-gospodarczych, sojusz z ZSRR; powołała Armię Ludową; podjęła nieudaną próbę porozumienia z Centralizacją Stronnictw Demokratycznych, Socjalistycznych i Syndykalistycznych; V i VII 1944 delegacje KRN dotarły do Moskwy; VI 1944 KRN została uznana przez ZSRR i Związek Patriotów Polskich, a jej przedstawiciele współtworzyli Polski Komitet Wyzwolenia Narodowego (PKWN); od VIII 1945 KRN spełniała funkcję tymczasowego parlamentu, w trakcie 8 sesji odbyła 26 posiedzeń i uchwaliła 44 ustawy (PKWN, Rząd Tymczasowy Rzeczypospolitej Polskiej i Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej wydały w tym samym okresie 435 dekretów); jej pracami kierowało prezydium (przejmowało funkcje KRN między sesjami); przewodniczący (od XII 1944 prezydent) B. Bierut z uprawnieniami marszałka sejmu i prezydenta RP, zastępca prezydenta: E. Osóbka-Morawski (do V 1945), W. Kowalski (V–VII 1945), S. Szwalbe (od V 1945) i S. Grabski (od VII 1945); w skład KRN wchodzili przedstawiciele: partii politycznych, związków zawodowych, organizacji społecznych, wojewódzkich rad narodowych, WP, środowisk twórczych, łącznie 444 posłów; KRN zakończyła działalność 19 I 1947 (wybory do Sejmu Ustawodawczego), ostatnie posiedzenie plenarne odbyło się IX 1946.
