armie Wojska Polskiego 1944–45,
ogólnowojskowe związki operacyjne formowane od VII 1944 na mocy dekretu Krajowej Rady Narodowej.
armie Wojska Polskiego
Encyklopedia PWN
Podporządkowane organizacyjnie Naczelnemu Dowództwu WP, a operacyjnie — dowódcom frontów Armii Czerwonej: 1. Białoruskiego i 1. Ukraińskiego. 1. armia (dowódcy generałowie: Z. Berling, W. Korczyc, S. Popławski) powstała 29 VII 1944 z sił polowych Armii Polskiej w ZSRR 1944; w jej skład (w styczniu 1945) wchodziły m.in. dywizje piechoty (1., 2., 3., 4. i 6.), brygady (I kawalerii, I pancerna, I saperów i I zaporowa), 1. dywizje artylerii przeciwlotniczej. 1. armia walczyła: VII–VIII 1944 nad środkową Wisłą (pod Dęblinem, Puławami, na przyczółku magnuszewskim), we wrześniu 1944 w Warszawie (na Pradze i przyczółkach warszawskich, w styczniu 1945 wyzwoliła lewobrzeżną Warszawę), II–III 1945 na Pomorzu (Wał Pomorski, Kołobrzeg, Trójmiasto), IV–V 1945 nad Odrą, w Meklemburgii, nad Łabą i w Berlinie. 2. armia (dowódcy generałowie K. Świerczewski, Popławski, ponownie Świerczewski) powstała 20 VIII 1944; w jej skład wchodziły m.in. dywizje piechoty (5., 7., 8., 9., 10.), I Korpus Pancerny, dywizje: 2. artylerii i 3. artylerii przeciwlotniczej, brygady (XVI pancerna, IX i XIV artylerii pancernej, II zaporowa i IV saperów). 2. armia walczyła: IV–V 1945 nad Nysą Łużycką, pod Budziszynem, Dreznem i Mielnikiem na północ od Pragi. Armie 1 i 2 liczyły po ok. 90 tysięcy żołnierzy. 3. armia (dowódca generał Świerczewski), tworzona 6 X–15 XI 1944, nie wyszła ze stadium organizacji, m.in. z braku odpowiedniej liczby polskich oficerów.
