Korea Południowa. Środki przekazu.
państwo w Azji Wschodniej, w południowej części Półwyspu Koreańskiego, między Morzem Żółtym a Morzem Japońskim (Ocean Spokojny), od Japonii oddzielone Cieśniną Koreańską
Korea Południowa. Środki przekazu
Encyklopedia PWN
Prasa. Wśród dzienników najwyższe nakłady osiągają niezależny „Hanguk Ilbo” [‘dziennik koreański’], wyd. od 1954 w Seulu (nakład 2 mln — 1995), oraz niezależny „Dzoson Ilbo” [‘dziennik Korei’], wyd. od 1920 w Seulu (1,9 mln egz. — 1995), natomiast wśród czasopism tyg. „The Weekly Hanguk”, wyd. od 1964 w Seulu (400 tys. — 1995), oraz magazyn dla kobiet „Josong Tinga”, wyd. od 1933 w Seulu (237 tys. — 1995).
Agencje prasowe: Jonhap News Agency, zał. 1980 w Seulu; Riong Hap, zał. 1981 w Seulu z połączenia agencji Hapdong Tongsin (zał. 1945) i Orient Press.
Radio i telewizja. Radiofonia koreań. (Korean Broadcasting System) działa od 1926, ma status radiofonii publicznej, dysponuje 26 rozgłośniami lokalnymi, nadaje serwis zagr. w wielu językach, m.in.: koreań., ang., jap., fr., ros. i arabskim. Ponadto działają stacje prywatne i wyznaniowe oraz sieć stacji amer. sił zbrojnych — US Forces Korea Network. Telewizja działa od 1961; państw. korporacja Korean Broadcasting System dysponuje 25 lokalnymi stacjami. Od 1961 działa także publiczna korporacja Munhwa Broadcasting Corporation, posiadająca 19 stacji nadawczych, a od 1957 — sieć telew. amerykańskich sił zbrojnych z gł. stacją nadawczą w Seulu — nadaje 140 godz. programu tygodniowo.
