Kongres Kontynentalny
 
Encyklopedia PWN
Kongres Kontynentalny,
władza ustawodawcza kolonii (następnie stanów) amerykańskich przed, w trakcie i po wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych 1775–83.
Zwołany w okresie wyzwalania się kolonii spod władzy Wielkiej Brytanii, składał się z ich przedstawicieli; I Kongres Kontynentalny obradował 5 IX–26 X 1774 w Filadelfii nad zorganizowaniem oporu przeciw polityce brytyjskiej, uchwalił deklarację praw kolonii i podjął decyzję o ich stowarzyszeniu, wstrzymaniu importu z Wielkiej Brytanii i tworzeniu oddziałów milicji oraz szkoleniu wojskowej ludności; II K.K. zebrał się 10 V 1775 w Filadelfii po wybuchu wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1775–83) i 15 VI powierzył G. Washingtonowi naczelne dowództwo w tej wojnie; 4 VII 1776 uchwalił Deklarację niepodległości Stanów Zjednoczonych, a 15 XI 1777 Artykuły Konfederacji i Wieczystej Unii; 1784 ratyfikował traktat paryski 1783 (paryskie traktaty), kończący wojnę o niepodległość; 17 IX 1787 przyjął nową, federalną konstytucję Stanów Zjednocoznych, która weszła w życie 1789; na jej mocy funkcje Kongresu Kontynentalnego przejął Kongres Stanów Zjednoczonych (4 III 1789 zebrał się po raz pierwszy). Główną rolę w Kongresie Kontynentalnym odegrali J. Adams, B. Franklin, A. Hamilton, J. Hancock, Th. Jefferson, J. Madison, J. Monroe.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia