Japonia. Muzyka

Japonia. Muzyka.

We współczesnej muzyce japońskiej (poza muzyką autochtonicznego szczepu Ajnów) można wyróżnić nurt tradycyjnej muzyki dworskiej i kultowej (pentatonika, umiarkowane lub wolne tempo, bogactwo barw, kontemplacyjność) oraz muzyki nowej, nawiązującej do awangardowych kierunków europejskich i amerykańskich, ale wyzyskującej także elementy dawnej muzyki japońskiej. Reprezentuje ona starą kulturę muzyczną; są w niej widoczne wpływy muzyki koreańskiej (VII w., tzw. muzyka prawa — koma-gaku), opartej na śpiewach liturgicznych i muzyce dworu (instrumentarium: muszle, dzwony brązowe, flety) oraz wpływy chińskie i południowoazjatyckie (tzw. muzyka lewa — to-gaku, nazwa od czasu dynastii Tang, VII–X w.) w wyrafinowanej, zespołowej muzyce dworskiej (instrumenty: obój hichiriki, organki ustne shō, gong shōgō, mały dwustronny bęben kakko i duży — taiko oraz cytra koto i lutnia biwa). W XII i XIII w. nastąpiła reforma religijnej muzyki buddyjskiej, a ok. XIII w. powstał teatr nō (połączenie muzyki, pantomimy i słowa). Na przełomie XVI i XVII w. do Japonii dotarły wpływy europejskie (religijna muzyka hiszpańska i portugalska). W muzyce świeckiej tego czasu dominowały gatunki kameralne (śpiew z towarzyszeniem cytry, lutni czy gitary). Oddziaływanie europejskiej i amerykańskiej kultury muzycznej wzmogło się w XIX i XX w.; powstała Cesarska Akademia Muzyki (Tokio, 1887), działają liczne orkiestry symfoniczne; od 1959 są organizowane festiwale muzyki współczesnej; najwybitniejsi kompozytorzy: Matsudaira Yoritsune, Fukushima Kazuo, Takemitsu Tōru, Moroi Makoto, Mayuzumi Toshirō, Mamiya Michio. Wśród kompozytorów młodszej generacji wyróżniają się: znany w Europie Ishii Maki, łączący europejskie techniki kompozytorskie z tradycyjnym instrumentarium japońskim, Shinohara Makoto i Yuasa Jōji.