samuraj
japoński wojownik wysokiej rangi, walczący z konia, mający wasali.
[jap. samurau ‘być w służbie’] 
,
bushi,
, samuraj
Encyklopedia PWN
jako warstwa społeczna samuraje wyodrębnili się ok. X–XI w.; pełnili służbę wartowniczą, bronili granic, uczestniczyli w wojnach domowych; uzyskiwali liczne przywileje, ich znaczenie wzrosło; tytuł stał się dziedziczny. W XII w. zdobyli faktyczną władzę w Japonii (od 1192 rządy shōgunów z rodu samurajów Minamoto) i stali się warstwą rządzącą przez 700 lat. Wkrótce warstwa samurajów zaczęła się różnicować; ok. XIV w. wysocy urzędnicy administracji terytorialnej z rodów samurajów stali się udzielnymi książętami, zwanymi daimyō, w zasadzie podległymi shōgunowi. W XVII w. wśród samurajów ustaliła się hierarchia wg stopnia zależności od shōguna i cenzusu majątkowego (mierzonego wg ilości ryżu otrzymywanego od seniora lub ściąganego od chłopów); honor rycerski (bushidō) nie zezwalał samurajowi na pracę zarobkową. Samuraj, który utracił swego seniora, stawał się rōninem. Po rewolucji Meiji (Meiji epoka) zniesiono m.in. 1869 tytuły samuraja i bushi, 1873 wypłaty ryżu; mimo protestów warstwa samurajów została formalnie zlikwidowana.
