harakiri
przyjęta w Europie nazwa japońskiego obyczaju zw. seppuku (także tofuku, kappuku), polegającego na rozcięciu brzucha sztyletem w celach samobójczych;
[jap., ‘cięcie brzucha’],
harakiri
Encyklopedia PWN
harakiri było rozpowszechnione wśród samurajów; są 2 rodzaje harakiri: dobrowolne, uznawane za bohaterstwo (np. aby uniknąć niewoli, zaprotestować publicznie przeciw postępkom lennego pana lub służyć mu nadal po jego śmierci), oraz karne — jako przywilej pozwalający uniknąć haniebnej śmierci z ręki kata; harakiri dobrowolne jest znane od ok. IX w., karne od ok. XV w.; to ostatnie, stosowane wobec samurajów wyższej rangi, odbywało się wg określonego rytuału, w asyście przyjaciół; jeden z nich, po dokonaniu harakiri przez skazanego, obcinał mu głowę; 1873 zniesiono harakiri jako karę; jako dobrowolne samobójstwo utrzymało się do czasów obecnych, gł. w sferach wojsk. (słynne harakiri gen. Nogi Maresuke 1912, liczne harakiri po kapitulacji Japonii 1945).
