seinan sensō
 
Encyklopedia PWN
seinan sensō
[seinan senso:; jap., ‘wojna na południowym zachodzie’],
w dziejach Japonii ostatni zbrojny bunt samurajów (29 I–24 IX 1877) przeciw oligarchii Meiji, zw. też rebelią w Satsumie;
wcześniejsze s.s. m.in.: w Sadze 1874, Ligi Boskiego Wiatru w Kumamoto 1876, w Hagi 1876, w Akizuki 1876. S.s. objęła obszar od Kagoshimy (stol. hanu Satsuma) po Kumamoto (Kiusiu); jej uczestnicy oskarżali reformatorów ery Meiji o to, że niegdyś jako samuraje również walczyli o przywrócenie władzy cesarza i likwidację bakufu 1868, doprowadzili do utraty dominującej pozycji wojowników i ich przywilejów w wyniku reform na rzecz zniesienia feudalizmu i modernizacji kraju (1873 ustanowienie armii z poboru, 1876 zakaz pokazywania się publicznie z mieczem) oraz pogarszającej się sytuacji finansowej. Bezpośrednim pretekstem wybuchu s.s. była próba opróżnienia z broni przez oddziały rządowe arsenału w Kagoshimie; na czele zbuntowanych stanął Saigō Takamori; ok. 20 tys. rebeliantów walczyło przeciw 60-tysięcznej armii; zginęli prawie wszyscy buntownicy, Saigō w ostatnim dniu walki popełnił rytualne samobójstwo.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia