rzeczywisty
Encyklopedia PWN
geodezja
jedna z nauk o Ziemi zajmująca się wyznaczaniem jej kształtu i rozmiarów, pomiarami całej planety lub dowolnych jej części.
[gr. gḗ ‘ziemia’, daíōmai ‘dzielę’],
mat. nieujemna liczba rzeczywista r przypisana przestrzeni metrycznej X wg następującej procedury: 1) dla liczb rzeczywistych p ≥ 0 i d > 0 rozpatruje się pokrycia przestrzeni X kulami o środkach w punktach xi ∈ X i średnicach di ≤ d, i = 1, 2, ... (dopuszcza się również skończoną liczbę kul), 2) znajduje się kres dolny md liczb 
po wszystkich takich pokryciach i wylicza granicę 
(m jest tzw. p-wymiarową miarą Hausdorffa przestrzeni X), 3) jako r przyjmuje się taką liczbę, by m dla p > r było nieskończonością, dla p = r liczbą skończoną, a dla p < r (o ile r > 0) — równą 0 (tylko dla jednej wartości p miara Hausdorffa może być dodatnia i skończona).
po wszystkich takich pokryciach i wylicza granicę (m jest tzw. p-wymiarową miarą Hausdorffa przestrzeni X), 3) jako r przyjmuje się taką liczbę, by m dla p > r było nieskończonością, dla p = r liczbą skończoną, a dla p < r (o ile r > 0) — równą 0 (tylko dla jednej wartości p miara Hausdorffa może być dodatnia i skończona).
mat. hipoteza sformułowana 1878 przez G. Cantora — głosząca, iż każdy nieskończony podzbiór zbioru liczb rzeczywistych jest równoliczny (równoliczność zbiorów) albo ze zbiorem liczb naturalnych, albo z całym zbiorem liczb rzeczywistych;
matematyk niemiecki;
rozwiązania równań pola Yanga–Millsa, w których zamiast czasu rzeczywistego występuje czas urojony it
izomorfizm
mat. wzajemnie jednoznaczne odwzorowanie między strukturami algebraicznymi (grupami, pierścieniami, ciałami itp.), zachowujące działania tych struktur;
[gr. ísos ‘równy’, morphḗ ‘kształt’],
