półprzewodnikach
Encyklopedia PWN
częstość cyklotronowa, częstotliwość cyklotronowa, częstość Larmora, ωc,
częstość kołowa obiegu cząstki naładowanej w stałym polu magnet. H prostopadłym do płaszczyzny toru cząstki;
proces celowego wprowadzania domieszek do ciała stałego (metalu, półprzewodnika, materiału ceramicznego) w celu uzyskania pożądanej zmiany jego właściwości (mech., elektr., opt. i in.).
drgania (o małej amplitudzie) atomów tworzących sieć krystaliczną wokół ich położeń równowagi.
fiz. pojęcie używane w fizyce półprzewodników, oznaczające fikcyjną cząstkę o dodatnim ładunku i dodatniej masie efektywnej.
elektroda
część przewodząca (np. z metalu lub półprzewodnika) w aparacie (urządzeniu) elektr. (np. elektrolizerze, zgrzewarce) lub przyrządzie elektronicznym (np. tranzystorze, tyrystorze, lampie elektronowej), granicząca bezpośrednio ze środowiskiem (np. gazem, elektrolitem, półprzewodnikiem), do którego doprowadza (katoda, emiter, źródło) lub z którego odprowadza (anoda, kolektor, dren) nośniki prądu elektr., bądź w którym steruje ich ruchem (przepływem prądu) za pomocą odpowiednio zlokalizowanego pola elektr. (bramka, siatka).
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, hodós ‘droga’],
elektrofaks
elektrofotograficzna metoda kopiowania tekstów i rysunków na pokryte warstwą półprzewodnika podłoże papierowe;
[gr.],
