domieszki
 
Encyklopedia PWN
domieszki,
fiz. atomy lub jony obcej substancji występujące w niewielkich ilościach w ciele stałym (w metalu, półprzewodniku, materiale ceramicznym);
zwykle są wprowadzane do ciała stałego w celu określonej zmiany jego właściwości (mech., elektr., opt. i in.) w procesie zw. domieszkowaniem. Niekiedy d. nazywa się też substancje, które nie są celowo wprowadzane do materiału, np. pierwiastki znajdujące się w metalach lub stopach, pochodzące z rud lub z materiałów dodawanych albo przedostających się podczas procesu metalurgicznego.
Domieszkowanie można przeprowadzać w trakcie otrzymywania materiału (epitaksjalne warstwy) lub dodawać d. do produktów wyjściowych; stosuje się też implantację jonów oraz wykorzystuje się zjawisko dyfuzji (w wysokiej temperaturze). Domieszkowanie jest podstawowym procesem w technologii półprzewodników; wprowadzanie do półprzewodnika d. (donorów i akceptorów), w ilościach rzędu setnych części % i mniejszych, ma gł. na celu zwiększenie w nim liczby swobodnych nośników elektryczności, a także uzyskanie obszarów o żądanym typie przewodnictwa (n lub p; złącze p-n). Domieszkowanie może też, odwrotnie, powodować ograniczenie ruchliwości nośników elektryczności wskutek ich rozpraszania na zjonizowanych lub obojętnych atomach d. Ponadto d., zwłaszcza te, których poziomy energ. leżą głębiej w przerwie energetycznej, mogą stanowić centra pułapkowe oraz centra rekombinacyjne, które wiążą swobodne nośniki (rekombinacja).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia