akceptor
fiz. defekt sieci krystalicznej powodujący zwiększenie koncentracji nośników prądu w półprzewodniku;
[łac. acceptor ‘ten, kto przyjmuje’],
akceptor
Encyklopedia PWN
akceptorami mogą być np. atomy domieszek, puste węzły w sieci krystalicznej (tj. luki), dyslokacje, defekty wynikające z odstępstwa od stechiometrii (w półprzewodniku złożonym); występowanie akceptorów w krysztale półprzewodnika powoduje powstanie dodatkowych poziomów energ. w pasmie wzbronionym (pasmowa teoria ciała stałego); akceptorem jest np. atom pierwiastka 13. grupy układu okresowego (np. boru B, indu In, glinu Al), podstawiony w miejsce atomu macierzystego w półprzewodniku 14. grupy (np. w krzemie Si); ma on 3 elektrony, które mogą uczestniczyć w wiązaniach, zamiast 4 w atomie macierzystym; powoduje to przechodzenie elektronów z sąsiednich wiązań i powstanie w pasmie walencyjnym dotatniej dziury, która może przemieszczać się w krysztale i uczestniczyć w przewodzeniu prądu elektrycznego.
