półprzewodnikach
Encyklopedia PWN
fiz. klasa ciał stałych o oporze elektrycznym właściwym pośrednim między oporem dielektryków i metali, zawierającym się w granicach 107–10–6 Ω · m;
półprzewodniki, których przewodnictwo elektr. zależy gł. od rodzaju i liczby zawartych w nich atomów domieszek lub defektów struktury krystal. (akceptorów lub donorów).
półprzewodniki, których przewodnictwo elektr. zależy gł. od liczby przeniesionych wskutek wzbudzenia termicznego elektronów z pasma walencyjnego do pasma przewodnictwa i pozostawionych przez nie w pasmie walencyjnym dziur.
półprzewodniki domieszkowe, w których dominującymi nośnikami ładunku elektr. są elektrony (wykazują przewodnictwo elektronowe);
półprzewodniki domieszkowe, w których dominującymi nośnikami ładunku elektr. są dziury (wykazują przewodnictwo dziurowe);
związki chemiczne o charakterze nienasyconym lub aromatycznym, odznaczające się specyficznym układem wiązań chemicznych, tzw. układem sprzężonych wiązań podwójnych, ułatwiającym transport nośników ładunku w tych związkach.
