pracownik
Encyklopedia PWN
w polskim prawie pracy akt adm., na którego mocy zostaje nawiązany pracowniczy stosunek pracy w przypadkach uzasadnionych szczególnym charakterem pracy, uregulowany odrębnymi przepisami (pragmatykami służbowymi), oznaczający przyjęcie do służby i upoważnienie do działania w jej ramach w określonym zakresie;
podstawowa jednostka organizacyjna pomocy społecznej w Polsce, będąca częścią administracji samorządowej, tworzona obowiązkowo w każdej gminie w celu realizacji zadań własnych gminy w zakresie pomocy społecznej oraz zadań zleconych przez administrację rządową;
zbiorcza nazwa różnych kategorii pracowników najemnych, przede wszystkim fizycznych, żyjących ze sprzedaży swej siły roboczej za płacę roboczą i pełniących w procesie produkcji funkcje wykonawcze.
stosunek prawny, przez którego nawiązanie pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem, a pracodawca do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem i udzielania mu innych świadczeń (np. socjalnych).
urlop
płatna lub niepłatna przerwa w wykonywaniu pracy, mająca umożliwić pracownikowi wypoczynek (urlop wypoczynkowy), załatwienie własnych spraw życiowych lub wykonywanie funkcji społecznych (urlop okolicznościowy), podnoszenie poziomu wiedzy i kwalifikacji zawodowych (urlop szkoleniowy), urodzenie przez pracownicę dziecka i sprawowanie nad nim opieki (urlop macierzyński, urlop wychowawczy), sprawowanie przez pracownika wychowującego dziecko opieki nad nim (urlop wychowawczy).
[niem.],
